29 marca 1945 roku polski żołnierz umieścił na Dworze Artusa biało-czerwoną flagę. Był to symboliczny koniec miasta Danzig, początek Gdańska. Dzień później władze polskie utworzyły województwo gdańskie, a do miasta przybyła pierwsza grupa urzędników z heroicznym zadaniem – odbudowy miasta, gospodarki i społeczeństwa. W osiemdziesiątą rocznicę zakończenia najstraszniejszego konfliktu w dziejach ludzkości pragniemy przybliżyć obraz miasta w ostatnich dniach wojny, a przede wszystkim lata jego odbudowy.

„Były to czasy pionierskie…” To zdanie często wybrzmiewa we wspomnieniach tych, którzy odbudowywali Gdańsk po wojnie. Prezentowane na wystawie oryginalne fotografie, plakaty, afisze, ulotki i relacje świadków opowiedzą o życiu miasta w latach 1945-1955. Tytuł inspirowany jest plakatem z 1945 roku. Na propagandowym druku widzimy charakterystyczne dla Gdańska budowle – Ratusz Głównego Miasta, obok Żuraw wraz z okrętem stylizowanym na galeon. W tle dwa spichrze, przed budynkami herb miasta wraz z kotwicą, przed nim biało-czerwona flaga. Uwagę zwracają dwa napisy – u góry przekreślone Danzig, u dołu Gdańsk zapisany pogrubioną, krwiście czerwoną czcionką.

Profesor Włodzimierz Gordziejczuk, członek zespołu odbudowy wspomina – „Turyści, mieszkańcy Gdańska oglądają Główne Miasto z prawdziwą przyjemnością i smakiem. Bardzo rzadko słyszy się o ludziach, którzy tę część Gdańska pieczołowicie odbudowali. Tymczasem to właśnie oni, w większości bezimienni, są twórcami tego niezwykłego piękna.”

Wszystkim, a zwłaszcza tym bezimiennym, których wysiłkiem miasto dźwignęło się z ruin dedykujemy naszą ekspozycję.